แค่ไม่มีคนรัก

เพราะชีวิตเคยชินกับการที่เคยมีใครสักคนมาตลอดในฐานะ "คนรัก"
พอวันหนึ่งที่จะไม่มีอีกต่อไป ก็เป็นเรื่องที่ต้องทำใจอยู่ไม่น้อย
ในเมื่อที่ผ่านมา เราต่างเคยมีความทรงจำที่ดีร่วมกันมา
แม้ ณ เวลานี้การกระทำอันเลวร้ายของคนคนนั้นมันจะคอยบั่นทอนก็ตาม
แต่คนบางคนก็ยังเลือกที่จะรักษาสภาพของคำว่า "คนรัก" ให้อยู่ต่อไป
ยอมที่จะทน ยอมที่จะเจ็บ ขอแค่ยังมีคนรักอยู่ต่อไปเรื่อย ๆ
ทั้งที่รู่ว่าหัวใจเขาไม่ได้เป็นของเราอีกต่อไปแล้ว
แต่ก็ยังหวงแหนสิทธิ์ที่เคยมีเขาเป็นคนรักของเราไว้ไม่ยอมปล่อย
เจ็บปางตายยังไงก็ทนเอา ร้องไห้ทุกค่ำเช้าก็ทนไหว
ถามตัวเองดูสักหน่อยเป็นไร...อดทนกับความรู้สึกเหล่านี้ไปเพื่ออะไร
........
เราไม่จำเป็นต้องกลัวที่จะต้องตอบคำถามใครต่อใครว่า
...เลิกกันแล้วเหรอ เลิกกันเพราะอะไร ทำไมถึงเลิกกัน ฯลฯ
มันไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร ที่เราจะต้องไปคิดเก็บเอามาใส่ใจ
ไม่จำเป็นต้องแคร์ว่าคนอื่นเค้าจะมองหรือคิดกับเรายังไง
เพราะเวลาที่เราเจ็บเราทุกข์ เขาไม่ได้มาร่วมรับรู้อะไรกับเรา
เราควรที่จะแคร์ตัวเรามากที่สุด ว่าเราจะทนทุกข์ไปเพื่ออะไร
........
การเลิกลาไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวอะไร สิ่งที่น่ากลัวก็คือ
"ความคิด" ของเรานั่นเอง ที่สร้างมโนภาพเลวร้ายต่าง ๆ ขึ้นมา
หากรู้ทันใจ ควบคุมมันได้ เราไม่จำเป็นต้องหันไปพึ่งพาคำปลอบโยน
จากใครด้วยซ้ำ ไม่มีใครเข้าใจเรามากเท่าตัวเราเอง
ไม่มีใครรักเรามากเท่าเรารักตัวเอง เราเท่านั้นที่เป็นกำลังใจให้ตัวเองได้ดีที่สุด
และไม่มีกำลังใจจากใครทั้งสิ้น ที่สามารถส่งมอบให้เราได้
หากเราไม่ยอมเปิดรับ โดยเลือกที่จะจมตัวเองอยู่ในโลกสีน้ำตาคนเดียว
รอบตัวเราไม่ได้มีเพียงคนรัก แต่ยังมีพ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูง
ยังมีผู้คนมากมายที่คอยรักเรา ห่วงใยเรา ไม่ใช่เราตัวคนเดียว
เราจะต้องไปตื่นตระหนกอะไรมากมายกับการเสียคนรักไป
เพราะเขาก็แค่เพียงคนคนเดียว แต่ในโลกนี้เรายังมีคนที่รักเราอีกหลายคน
ขาดเขาไป แลกกับการได้กลับสู่สังคมรอบตัวเรามันคุ้มจะตาย
ลองนึกย้อนตามดู เมื่อก่อนทำงานต้องรีบกลับบ้าน อยู่ไหนต้องโทรบอก
วันสำคัญต้องมานั่งจดจำ ทำอะไรต้องแคร์ความรู้สึกเขาตลอด
กับตอนนี้ที่เป็นอิสระ ลองสูดลมหายใจลึก ๆ ดูสิ มันสดชื่นขนาดไหน
ความรักมันก็แค่องค์ประกอบหนึ่งของชีวิต ขาดไปอาจจะดูเหมือน
ไม่สมบูรณ์ แต่ไม่ใช่ว่าชีวิตดำเนินต่อไปไม่ได้
เพราะความรักไม่ใช่อากาศที่ขาดแล้วต้องตาย
แค่ไม่มี "คนรัก" เท่านั้น ไม่ใช่ไม่มีใครรักเราสักหน่อย จะแคร์ทำไมกัน